Fjalimi i deputetit Emo, njëzetvjeçar, që po arsyetonte ndalimin e dashurisë, qe i zjarrtë. “Unë për shembull, shokë dhe shoqe, e kam dashur, ose kam supozuar se e kam dashur një vajzë. Trullosja ime ishte kaq e madhe, saqë çkado që mendoja e lidhja me të. Më vjen turp ta them, por, edhe dashurinë ndaj Partisë dhe Liderit e kisha harruar pothuajse. Të dashur shokë dhe shoqe, njerëzimi, duke qenë i paaftë të shpjegojë atë ndjenjë që të bën të të pëlqejë qëndrimi pranë tjetrit, i ka dhënë një emër që, s’kishte asgjë të keqe, po të mos shndërrohej në dogmën më të rrezikshme të ekzistencës së tij: dashurinë. Ajo që quhet dashuri nuk ka pse të ekzistojë. Njerëzit le të bëjnë seks sipas orarit dhe vendit që e kanë caktuar mrekullueshëm shokët e Nëndegës Partiake të Moralitetit. Propozoj që, lidhjet dashurore (edhe ky 8 9 term duhet fshirë nga fjalori), të bëhen të sinqerta. Të sinqerta jo në kuptimin e budallallëkut të ndjenjave, por në kuptimin e interesave. Për shembull, dikush do të rrijë me mua sepse kam aftësi të të shprehurit, le të ma thotë arsyen në mënyrë që unë, Partia, të gjithë ne, të jemi të kënaqur me një cilësi që e gëzon një shok i yni (kushdoqoftë).