“Gjuha letrare ishte dicka e re në Kosovë. Para pak viteve Ali Hadri ishte kthyer nga Kongresi i Drejtshkrimit në Tiranë me parullën: ‘Një komb, një gjuhë letrare’ dhe gazetat dhe mjetet e informimit të Kosovës kishin hequr dorë nga përdorimi i gegërishtes së Kosovës, duke e zëvendësuar atë me gjuhën e njësuar. Studentët e mi në fakultet dhe intelektualët e rinj përqafuan këtë gjuhë të re me entuziazëm dhe krenoheshin për zotërimin e tyre të ‘gjuhës së asfaltuar’. Por nën shtresën e hollë të asfaltit gjallonte dheu i thellë i gjuhës popullore. Ajo njihej gjerësisht si ‘gjuha e burrave’. Vërtet zanoret e zgjatura hundore dhe shkurtimet e befta të fjalëve i jepnin asaj një farë toni prej kapadaiu, përbri të cilit gjuha letrare tingëllonte në veshin tim si dicka femërore, me bashkëtingëllore si trokitja e lehtë e takave të larta, ose e tasteve të një makine shkrimi. (...) Kurse gjuha popullore, e pashkruar, që nuk përforej për komunikim zyrtar, ishte si kodi i fshehtë. Iste gjuha e njerëzve që njihja, që ata e përdornin për shprehjen e mikpritjes, për muhabet, humor. Ishte e ngrohtë dhe njerëzore. Kishte variante të shumta lokale, si vetë toka e Kosovës, herë e rrafshët, e butë dhe pjellore, herë e ashpër dhe shkëmbore.”