Edhe sikur gjuhët e të gjithë njerëzve e të engjëjve të flisnin Bashkë në një zë, s'do mund t'i thonin ato fjalë që the ti. Lumenjtë, erërat, pyjet, lulet, fushat, malet, madje edhe deti, Me gjithë ç'fuqi kanë thellë përbrenda, vallë diellit i luten? E lutje e tij kjo është, ngaqë vetë s'mund të lutet për asnji. Edhe burrat, gratë, fëmijët i luten Zotit për të: po ai s'ngazëllehet Prej adhurimit, po veç të rrojë do në k'të jetë. E ende rron, e kundron nga lart gjithë mrekullinë e veprës së tij. E gjithë hareja, lavdia, dhimbja, fuqia, e gjithë ai gëzim, Të tijat janë: Se pa të, në tokë, në vend të ditëve do kish errësim, Se as koha që prej zanafillës së vet, atë s'kish për ta njohur dot. E gjithë urat, harpat, violinat, flautet e lirat që bota mban, Para tij të shurdhta qenë prej shumë psherëtimash në vargan. Të gjithë yjet janë engjëj, po dielli është Zot.