Një tempull është më shumë se një shtëpi e perëndive. Është një vend i shenjtë për shpirtin. Një vend midis botëve, ku drita dhe errësira bëjnë paqe dhe bien dakord që askush nuk do ta sundojë plotësisht tokën. Një pyll me ngjyrë vjollce të errët, ku nuk ka vend fryma njerëzore, por vetëm qenie mitike dhe insekte. Zvarritës që gërmojnë botën e tyre në heshtje. Në thelbin e këtij vendi, ngrihet një pemë e magjepsur. Gjethet e saj shkëlqejnë në mënyrë misterioze kundër lëvores së lashtë, me hije, ndërsa zanat e vogla banojnë midis tyre. Një fron transcendental, nga i cili Boreas përhap frymën e tij pickuese në faqe. Ftohtë, dorështrënguar, e megjithatë kaq e gjallë. Një paradoks pa zgjidhje. Ajo hyn në veshët tuaj dhe plas buzët tuaja. Fishkëllen histori dimri, por të zbukuron me tokat e pranverës së përjetshme. Këtu nuk ka asnjë kontradiktë, vetëm harmoni të pastër.