Ka një vend ku shkëmbinjtë u zotuan për sakrificë. Një angazhim për të mbajtur gjoksin e tyre të hapur që deti t'u shpërthejë zemrat e tyre. Në mënyrë të përsëritur. Çdo ditë. Ndonjëherë me pushime për frymëmarrje, herë të tjera, pa gulçim asnjë sekondë. Një peizazh që njerëzit ta shikojnë dhe të kujtojnë bukurinë e këtij vendi, ku nuk fiton as deti as toka. Kjo betejë e përjetshme e forcave dërrmuese, ku zëri i furishëm i Eurus kumbon në fushën e betejës, duke rezonuar në çdo grimcë. Dhe ja ku jeni, duke mbajtur ekuilibrin në erë, ku keni ardhur për të marrë mendimet e së djeshmes dhe së nesërmes, ku asnjë njeri nuk është afër dhe befas kupton se nuk ka armiqësi midis forcave të përplasjes, por unitet të përsosur, si shkëmbi dhe deti bëhen një me çdo frymëmarrje të erës së fuqishme lindore, duke u ndjerë të fortë dhe të pastër.