Ishte një pritje e pafund. Nuk di sa kohë kaloi nëpër orët e botës, nga ajo koha e paemërt dhe e gjithësishme e orëve, që nuk do t'ia dijë për ndjenjat tona, për fatin tonë, për lindjen a gremisjen e një dashurie, për pritjen e një vdekjeje. Por nga koha ime qe një sasi e pafund dhe e koklavitur, plot me ndodhi dhe me kthime prapa, një lumë i errët dhe herë ? herë i rrëmbyeshëm, herë ? herë çuditërisht i paqtë dhe, pothuaj, një det i palëvizshëm dhe i përhershëm, ku Maria dhe unë ishim përballë njëri ? tjetrit, duke u vështruar si të ngrirë; pastaj ai kthehej prapë në një lumë të rrëmbyeshëm që na zvarriste kohëve të fëmijërisë si në ëndërr, dhe e shihja si fluturonte çmendurazi me kalin e saj, me leshrat që ia merrte era dhe sytë e përndezur, ndërsa veten time e shihja në fshatin tim në jug, në dhomën time prej të sëmuri, me fytyrën ngjitur pas xhamit të dritares, duke vështruar edhe unë dëborën me sy të përndezur.